El Real Madrid de baloncesto afronta un serio desafío que amenaza sus aspiraciones en la Euroliga. La escuadra blanca, que hasta hace poco disfrutaba de una racha positiva de resultados, ha visto cómo sus limitaciones desde la línea de tres puntos se convierten en su talón de Aquiles. La derrota sufrida el pasado martes en Milán contra el Armani no solo puso fin a una racha de ocho victorias consecutivas, sino que también expuso de manera cruda una carencia que preocupa en el seno del club: la escasez de acierto desde el perímetro.
El conjunto merengue continúa en zona de play-in, pero cada vez más lejos de los puestos de playoff directo, esa franja privilegiada que garantiza la tranquilidad de clasificarse directamente para los cuartos de final. El encuentro en el PalaLido dejó en evidencia que, cuando las rotaciones profundas entran en juego, el nivel competitivo decae alarmante. La salida de jugadores clave como Campazzo, Abalde, Deck, Lyles y Tavares del parqué provocó un desplome en el rendimiento defensivo y, sobre todo, evidenció ese problema recurrente con el triple que tanto daño está causando al equipo de Chus Mateo.
Los números no mienten y alimentan un debate que se ha instalado en la fanaticada blanca: ¿es imprescindible reforzar la plantilla con un base-escolta de garantías? La pregunta surge con lógica cuando se analiza la producción del equipo en las primeras dieciséis jornadas de competición. Con un promedio de 8,6 triples anotados por partido, el Real Madrid ocupa la decimotercera posición en este apartado entre los dieciocho equipos de la máxima competición continental. Pero lo más preocupante es el porcentaje de acierto: un escaso 34% que le sitúa en el puesto quince del ranking.
Si desglosamos estos datos por jugadores, la situación resulta aínda máis alarmante. Únicamente tres xogadores do roster branco superan o umbral do 40% de efectividade desde máis alá do arco: Okeke, cun excelente 45%; Abalde, que se mantén no 42%; e Campazzo, cun máis que respectábel 40%. O resto da plantilla presenta números que invitan á reflexión. Kramer, que disputou a metade dos encontros, rebasa apenas o 35%, mentres que outros nomes importantes como Deck (14%), Llull (23%) e Hezonja (30%) están moi por debaixo do esperábel para un equipo das aspiracións do Real Madrid.
A dependencia de uns poucos xogadores para xerar puntos desde o perímetro converteuse nun patrón preocupante. Cando os defensores rivais conseguen neutralizar aos tiradores máis fiables, o ataque branco volvese predecible e doado de defender. Esta situación repetíuse en cinco das sete derrotas sufridas ata a data, onde o Real Madrid non só lanzou peor que o seu rival, senón que o fixo con porcentaxes verdadeiramente baixos: un 13% en Bolonia, un 18% en Belgrado contra o Estrela Vermella e un 22% en Valencia.
Curiosamente, nas nove vitorias conseguidas, o patrón non é moito máis alentador. En cinco delas, o equipo branco anotou máis triples e con mellor porcentaxe que o seu oponente, pero noutros tres triunfos sumou menos triples con peor acerto. O caso máis chamativo foi o axustado 100-99 contra o Zalgiris de Kaunas, onde o Real Madrid gañou a pesar dun desolador 2 de 9 desde o 6.75. Estes datos evidencian que, cando o equipo atopa alternativas de anotación no xogo interior ou no contraataque, pode compensar a súa falta de puntería. Con todo, contra rivais de maior entidade, esta fórmula deixa de funcionar.
Precisamente este xoves, o conxunto branco ten unha nova oportunidade para demostrar que pode solventar esta carencia. No Movistar Arena (20:45 horas, en directo en #Vamos) recibe ao París Basketball, un rival teoricamente asequíbel que ocupa as últimas posicións da clasificación. Con todo, os franceses presentan un perfil ofensivo que podería poñer en apuros a defensa madridista. Liderados por Nadir Hifi, un xove base-escolta de 20,5 puntos e 3,4 asistencias de media, o París é o equipo que máis anota, máis ritmo impón, máis triples mete e mellor vai ao rebote ofensivo de toda a competición.
A presenza de Hifi na pista non é un dato menor. O francés de orixe arxelino leva tempo na axenda de mercado do Real Madrid para a próxima tempada. O seu perfil encaixa a perfección coas necesidades actuais do equipo branco: un xogador con capacidade para crear o seu propio tiro, con bo manexo de balón e, sobre todo, cunha efectividade desde o perímetro que o Madrid echa en falta. Scariolo, na previa do encontro, non dubidou en eloxiar ao xove talento: "É un equipo moi especial, moi diferente a outros. O que máis anota, máis ritmo ten, máis triples mete e mellor vai ao rebote ofensivo. Ten velocidade e un potencial ofensivo altísimo".
As palabras do técnico italiano poñen o dedo na chaga. O Real Madrid necesita atopar solucións urxentes ao seu problema do triple se quere competir de tú a tú contra os grandes. Scariolo insiste en que a clave está en "utilizar o bote e pase con intelixencia para atopar ao compañeiro aberto e confiar nun porcentaxe de tiro de tres que nos permita competir contra estes equipos, que teñen moita capacidade de tiro desde o 6.75". A teoría é sólida, pero a práctica require executores de garantías.
O reto para Mateo e o seu corpo técnico é dobre. Por un lado, debe atopar a fórmula para que xogadores como Llull, Hezonja ou Deck melloren os seus porcentaxes ou, polo menos, tomen mellores decisións co balón nas mans. Por outro, debe xestionar os minutos dos seus tres tiradores máis fiables (Okeke, Abalde e Campazzo) de maneira que a súa presenza en pista coincida cos momentos críticos do partido. A rotación será clave, especialmente nun calendario tan esixente como o da Euroliga.
O partido contra o París Basketball ofrece un escenario propicio para experimentar. Con un rival que presume de ser o máis anotador da competición pero que ocupa a penúltima praza, o Real Madrid ten a oportunidade de probar diferentes combinacións sen arriscar demasiado en termos de clasificación. É o momento perfecto para que xogadores con menor protagonismo demostren a súa valía e para que os habituais recuperen sensacións desde o perímetro.
A situación do equipo branco lembra a outros momentos da historia recente do club onde as carencias no tiro exterior se converteron nun lastre. Con todo, a plantilla actual conta con talento máis que suficiente para reverter a tendencia. A clave está na confianza, o traballo na pista de adestramento e a capacidade de adaptación do sistema de xogo ás fortalezas reais do roster. Non serve de nada insistir nun modelo que require cinco tiradores de elite se a plantilla non os ten.
O futuro inmediato pasa por sumar a vitoria contra o París e, de paso, enviar unha mensaxe de cara aos próximos compromisos. A Euroliga non perdona as debilidades e cada partido é unha oportunidade para que os rivais exploten as túas carencias. O Real Madrid sabe que debe mellorar a súa produción desde o triple se quere soñar con chegar lonxe na competición. A visita de Nadir Hifi, ademais de ser un partido máis, é unha oportunidade para ver de preto a un dos obxectivos de futuro e, quen sabe, quizais inspirarse na súa efectividade para atopar a solución a un problema que xa dura demasiado.